B e l k e r B l o g

Was het een goed muziekjaar? Er zijn een paar memorabele platen gemaakt, een paar namen bleven in gebreke en er waren aangename verassingen. Ik deel in ieder geval mijn nummer 1 met OOR (jeweetwel dat blad dat je vroeger las) en MOJO, Pitchfork.com doet er iets langer over om de nr. 1 bekend te maken. Mijn TOP 10 die volgende week weer wat anders kan zijn: 1. Arcade Fire - The Suburbs 2. Midlake - The Courage of Others 3. Jeugd Van Tegenwoordig - De Lachende Derde 4. Sufjan Stevens - The Age of Adz 5. Eric Johnson - Awake 6. Mavis Staples - You Are Not Alone 7. eels - Tomorrow Morning 8. Villagers - Becoming A Jackal 9. Ozark Henry - Hvelreki 10. John Legend & The Roots - Wake Up! En buiten mededinging en dus eigenlijk op nr. 0 Danger Mouse & Sparklehorse - Dark Night of the Soul Wie maakten het niet waar hier in huis? Go Back To The Zoo, The National, Flying Lotus, MGMT, The Walkmen, LCD Soundsystem Binnen een week volgt de verantwoording voor mijn goede smaak.

De laatste tijd ben ik flink aan het shuffelen. En dan niet in de Sweet Home Chicago zin van het woord, maar shuffelen op de iPod. 80 Gb bijna helemaal vol betekent meer dan 11.000 liedjes (stiekem wil ik dan toch een 160 Gb versie, want 11.000 is inderdaad een beetje krapjes). Het is fijn om daar onbevooroordeeld doorheen te struinen; zo kom je nog eens iets tegen wat je eerder niet gehoord hebt. Vergete liedjes van vergeten compilaties die ooit gedownload zijn en nooit geluisterd. Nu is mijn punt: weet iemand hoe dat shuffle-algoritme werkt? Want de keuze van mijn iPod is bijzonder coherent te nomen. Waarschijnlijk zijn het mijn eigen hersenen die het verhaal construeren. Toch kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat er een diepere wijsheid aan het random shuffelen ten grondslag ligt. Joni Mitchell na Neil Young, Kraftwerk na Can, Monkees na Beatles na Beck. Dat kan toch allemaal geen toeval zijn? Om met Johan C. te spreken: "Alle toeval is logisch."

Nu de Sint weer richting Spanje is vertrokken, is het tijd voor andere zaken. Nog 2 weken tot de Kerstvakantie, maar die zijn dan ook wel weer zo volgeplempt dat ik over 2 weken echt aan vakantie toe ben. Iedereen wil nog even afstemmen, overleggen, gladstrijken, lijnen uitzetten, problemen signaleren, oplossingen aandragen, en wat dies meer zij. Alles wat is blijven liggen afgelopen 2 maanden moet en zal er nu in 2 weken doorgedrukt worden. Afgelopen week die docu gezien over Frans Bruggen en zijn Orkest van de Achttiende Eeuw. Mooi verhaal. De breekbaarheid van Bruggen is ontstellend en tegelijk geeft het hem ook iets krachtigs. De sound van het orkest blijft groots. De afspraak "zonder Frans geen orkest" vind ik echt klasse.

Afgezien van snot, gaat het weer beter, dank u. Einde rapportage. Gisteren was de TEDx (Technology Entertainment Design) conferentie in de stadsschouwburg in Amsterdam en hoewel ik de hele dag les moest geven, ging ik in de pauzes via de steam even naar de lezingen/toespraken toe. Tot vervelens toe porbeerde ik mijn studenten warm te krijgen voor deze overvloed aan goede ideeën. Inspirerend klinkt een beetje saai, maar dat was het wel. "Ideas worth spreading" is het motto van TED. Kunstenaars, wetenschappers, ondernemers, Rutger Hauer, iedereen met een goed idee of inzicht om de komende 100 jaar de aarde draaiende te houden is welkom. Alleen op invitatie, dat spreekt. Elititair? Hi-brow? Duurzaam? Holistisch-positivistisch? Grachtengordel Designbrillen? Nee, echt niet. Ook voor Henk en Ingrid, maar die zullen te druk bezig zijn met de Nederlandse microproblemen van het Binnenhof.

Na de migraine van gisteravond en -nacht, is er nu de darmkramp. Verder alles goed. Oh ja, ik voel een griepje opkomen. Vandaar dat ik (voor de trouwe lezer(s)) nog niet aan de remix ben toegekomen. Ik heb wel een dingske paraat voor ons Eno/Byrne-project. Hopelijk gaat je 3e mixronde naar behoren. Wordpress heb ik nog niet helemaal in de vingers. Blogger kan minder maar is ook vriendelijker in gebruik. En dus want maar en ook, om mijzelf wat vrolijker te krijgen:

In het kader van de algehele restyling (linkjes doen het weer, Tal!) danwel PR-landdag die gaande is hier in Het Hoofdkwartier, overweegt de redactie haar blogzaken over te zetten naar het beter tweakbare Wordpress. Waarom? Omdat ik via school de eindredactie op me heb genomen van de nieuwe side. En die loopt op Wordpress. Dus. Ik ben zwaar in Spotify op het moment, de beste uitvinding sinds gesneden brood, en heb Last.fm opdracht gegeven mijn speellijst te scrobbelen. Kijk maar eens hier. Want zoals Leon mij verwittigde: http://www.tweekly.fm/twitter/Snaartheorie was nogal, eehhh, frappant. Daar moest wat aan gebeuren.

In navolging van mijn grote blogheld James Lileks kijk ik regelmatig een film (of tv-serie) op mijn tweede scherm wanneer ik mijn lessen voorbereid of een ander suf klusje aan het opknappen ben. Niet alle films lenen zich om met een schuin oog bekeken te worden. Het moet vooral niet te kunstzinnig intellectueel zwaar-op-de-hand worden. Films met ontploffingen en veul schieten. De oogst van de voorbije weken: The A-Team Actie Actie Actie! En dus geen verhaal. Is niet erg, want het is The A-Team. Gelukkig geen jaren tachtig ironisch sausje, gewoon een hardhittin' funlovin' clubje outlaws settin' the record straight. Zo krijgt een mens zijn werk wel gedaan. Er is niet zoveel van blijven hangen. The Hangover Errug vermakelijk. Ik heb flink zitten lachen terwijl ik dus eigenlijk een excelbestand moest inkloppen. Een vrijgezellenfeest loopt legendarisch uit de hand, met alle onderbroekenlol vandien. Lekker vet. Een filmische frikandel (of is het frikadel?). Kick-Ass Superheldenf

Mijn favoriete hoogbegaafde quizmaster, tevens ondergewaardeerd schrijver heeft eindelijk zijn eigen blogding. Ga eens op visite: stephenfry.com .

"After launching an impact probe at comet Tempel 1 in 2005 and traveling 2.9 billion miles, the Deep Impact spacecraft has finally reached Hartley 2 as part as of its EPOXI mission. The trip was worth it: These shots are spectacular. And the best thing is that they are not the closest ones yet. These are the first five close-up images released by NASA. More are coming, and we will updating live as they arrive. The final ones should be quite spectacular, providing incredible detail of the activity in this 1.4-mile-long comet made of water, CO2 and silicate dust." Via Gizmodo.com

Nu de kruitdamp rondom de verjaardag van Roos opgetrokken is, weer eens wat tijd gemaakt om de toekomst te plannen. Voor zover die te plannen valt natuurlijk. De haalbaarheid van een aantal ideeën zal deze week streng worden getoetst. Niet eens zozeer qua deadline (want daar lach ik om, mijnheertje! Deadlines zijn voor prutsers.) maar vooral wat betreft nut, noodzaak en Het Grotere Geheel. Het idee is nog steeds een nieuwe EP rond de Kerst. Aan de andere kant moet de PR omtrent Ondersneeuw nog op gang komen. Het voorprogramma van Tuur ging tof. Er waren wat lawaaierige kinderen maar die waren van mijzelf gelukkig. Er is film, van veraf geschoten, beetje donker ook. Moet nog kijken of er in te zoomen valt. Iemand een goede software-tip? Uiteindelijk gaat het gewoon om de liedjes die je schrijft. Daar kan geen geniale social media strategie tegenop. Als ik die verhalen lees van bandjes die met een paar goede ideeën en veel elleboogsmeer iets bereiken, dan inspireert dat soms. Vaker wor

Hier is een " kinetic typography " video van de uitloopgroef van het liedje Kampioen van NL . Met dank aan Sebastian Jamarillo en Brad Pitt. Omdat fonts heersen, omdat Fight Club heerst en omdat een ik lekker stukje instrumentale symfo had gebakken.

Bij mijn moeder dit weekend een paar foto's ingescand. Deze was ik helemaal vergeten: mijn vader in de Efteling en dat vervelende jochie achter zijn hand dat ben ik dus. Zwlgen in nostalgie is een prettig bitterzoet tijdverdrijf, maar soms gaat het teveel schuren. Afijn, wel een fijne foto. Die stropdas is een beetje raadselachtig. Mijn vader was helemaal niet zo'n dassendrager. We waren waarschijnlijk in De Efteling vanwege het 50 jarig huwelijksjubileum van mijn opa en oma. Vroeger lijkt altijd zo simpel.

Kleine irritatie nummer zoveel: Je moet even snel even wat van de minidisc speler (weet u nog wat dat is, een minidisc?) naar de laptop sluizen. Je weet dat je een minijack kabeltje hebt dat daarvoor nodig is. Sterker nog, jet hebt het ding 2 weken geleden nog in je handen gehad. En nu onvindbaar. Waarschijnlijk gaat het mis op het moment dat ik iets opruim. Dat ben ik niet gewend. Opruimen leidt tot kwijtraken. En nu? Ik wacht af. Niet zoeken leidt tot vinden.

En hop: 2 weken blogloos. Zo snel gaat het dus. Afijn, de Tape Op lag weer op de mat, altijd fijn. Een mooi interview met Brian Paulson (Wilco, Slint etc.) en een artikel over Q Division Studio waarbij deze foto mij erg aansprak. De Waarheid staat altijd op een beduimeld blaadje met koffievlekken. De grafiek geeft aan waar de Q Region zich bevindt, de plek waar de goeie muziek gemaakt wordt. Heeft dus niks met dat rellerige Britse blaadje te maken. Want we hebben het allemaal meegemaakt. De magie van de eerste paar takes die nooit meer terugkeert, alles gaat slechter en slechter en dan opeens zijn er een aantal momenten van helderheid, van genialiteit. Dat is dus de Q Region.

Dat ik niet economisch onderlegd ben is een understatement, maar The Double Dip houdt de gemoederen bezig. Het wordt nog allemaal veel erger! Bij Double Dip denk ik toch altijd aan Seinfeld - de leukste sitcom ooit: (en omdat het embedden is uitgeschakeld door de NBC-Nazi's hier een link waar je op moet klikken voor het beste resultaat) http://worldofseinfeld.blogspot.com/2007/08/double-dip-seinfeld-quote.html De Mythbusters hebben uitgezocht of dubbel dippen hetzelfde is als je hele mond in de schaal stoppen. Vanaf 4'20'':

Bellen, mailen, faxen, kloppen, vegen, zuigen... Vooral dat laatste waarschijnlijk. Eindelijk van die old school Samsung (die van mijn zus die inmiddels al weer 3 telefoons verder is) af. Vanaf nu altijd online! Hopelijk ben ik dan wat bereikbaarder. Ik bedoel, reageer ik wat sneller op mail cq. telefoon. Verwacht de komende tijd dus veel saaie verhandelingen over hoe fan-tas-tisch Google Android is. Dus hasta la vista:

Terwijl ik mijn eigen Zomergasten-lijstje (je weet maar nooit) met onmisbare fragmenten die zo goed mijn biografie vertellen weer aan het aanscherpen ben, ben ik ook aan het nadenken over mijn plaats in de sociale pikorde. Ik ben er nog niet uit. U wel?

Wat zijn we te weten gekomen na 3 weken Frankrijk? - Champagne is echt lekker - De Bourgogne is zwaar overschat - 43 ideetjes maken nog geen liedje - Le Monde gebruikt veel moeilijke woorden. In het Frans - Heimwee valt te bestrijden met een gemeentelijk zwembad - Ook in de stromende regen kan geBBQ'd worden - 's Ochtends de dieren voeren is redelijk Zen - Zeker met koffie daarna - De hypermarchées anno 2010 zijn weer een stukje groter - Alles past in de auto, als je maar wil - Stephen Fry rocks! - Frans praten is hard werken - Er bestaat niet zoiets als teveel Bert & Ernie - Ontspanning kost inspanning - 3 Weken zijn niet te lang - Kindertophits voor in de auto: "Do You Know The Way To San Jose?" en dan wel de Dionne Warwick versie en "Annelie" van Daniël Lohues

Ik ben alleen hier op dit eiland En dat blijf ik tot mijn dood De ondergaande zon Kleurt mijn hoge toren rood Ik zie jouw lichten in de verte Ik zie het schijnsel in de nacht De vuurtorenwachter Staat eenzaam op wacht Ik moet echt eens met vakantie Maar het weer is te slecht Als het stormt zit ik hier vast Voor mij geen dag vrij weggelegd En ik heb je meer dan nodig Ik wil weten hoe je lacht De vuurtorenwachter Nog altijd op wacht En ik heb je meer dan nodig Ik wil weten hoe je lacht De vuurtorenwachter Staat eenzaam op wacht

Alle eindjes worden aan elkaar geknoopt wat betreft de afronding van het schooljaar. Het is lekker weer, warm zelfs, en ik ben snipverkouden. The full works: verstopte holtes, snot, hoesten, loopneus etc. Dat komt ervan als je te veel doet en te weinig slaapt een paar weken achter elkaar. Ik zit nu midden in "Tunesmith" een boek van Jimmy Webb over songwriting, dat wel eens HET boek over het onderwerp zou kunnen zijn. De man heeft niet alleen een zwik aan briljante liedjes geschreven (MacArthur Park, By The Time I Get To Phoenix) maar kan daar ook erg technisch en verhelderend over schrijven. Ik bedoel, laten we wel wezen, niemand weet precies hoe je een liedje schrijft. Iedereen verzint zijn eigen methode. Hier ga ik mijn studenten het komend schooljaar eindeloos mee vervelen. Ik heb een vertaling gemaakt van Wichita Lineman, waarbij het liedje nu Vuurtorenwachter heet. Heb ik dat al eens verteld? Ik ben nog steeds op zoek naar het juiste arrangement en de melodie is een b-

Fotograaf Ari Versluis werkt al sinds 1994 aan zijn Exactitudes, een immer uitdijende collectie fotocollages waarbij de overeenkomsten in uiterlijk binnen bepaalde sociale groepen prachtig wordt verbeeld. Kijk op Exactitudes voor een volledig overzicht.

Het productie- en mixwerk voor de 2 liedjes van Erica vlot aardig. Vanwege de verschillende samplerates moest ik wat heen en weer resamplen om weer op de originele toonsoort uit te komen. Een hele hoop fantastische ideeën werkten toch niet, ik zal alle subtiliteit in mij moeten aanspreken om het smaakvol te houden. Ik zit midden in Hotel California, het boek van Barney Hoskyns over de muziekcultuur in de LA canyons en hoe daar vanuit de stukgeslagen hippiedroom de singer-songwriter ontstond. En hoe in een sneeuwstorm van cocaïne The Eagles opkwamen en ten onder gingen. Aanrader van de week, zoals alles van Hoskyns. Opvallend hoe makkelijk men in de jaren 60 met platencontracten wapperde. Zeker als je dat vergelijkt met de huidige situatie. Aan de andere kant, types als Joni Mitchell, Neil Young, Roger McGuinn, Stephen Stills waren al vanaf dag 1 superambitieus en in sommige gevallen maniakaal gedreven om het te gaan maken. Hoe The Byrds na een paar hits allemaal in Ferraris gingen rijd

Na jaren van digitale delays ben ik sinds kort overgestapt op een analoge delay. Niet dat ik zo'n purist ben hoor, mijn DD3 zal nog heus wel gebruikt gaan worden. Maar de Memory Toy van Electro Harmonix is simpel, niet duur en heel erg analoog. En als ik de staatsloterij win koop ik wel een Roland Space Echo. Tot die tijd vermaak ik me uitstekend met de fijne analoge decay va de Memory Toy. Wie weet volgt ooit nog een upgrade naar de Memory Man Deluxe. De grootste drukte lijkt voorbij. Ik heb deze week stelselmatig te weinig geslapen en dat begint zich nu te wreken. Nog wel een enorme stapel nakijkwerk te doen. En het doorgeven van punten is bij ons op school ook een specifieke wetenschap. Dat kan namelijk op heel veel verschillende manieren fout gaan. En omdat ik kaartjes heb voor eels in augustus (Joepie!) en ik wel wat fris gevoel kan gebruiken:

1) Steve Albini heeft altijd gelijk. 2) Zo niet, zie 1) Overigens kan de man ook wel goed een zeikerd uit het publiek wegzetten: En hard rocken met Shellac dus.

De eindspurt is in volle gang. Veel avonden van huis en die avonden dat ik thuis ben gaan op aan nakijkwerk en het in elkaar flansen van examens en toetsen. En soms zit ik op mijn luie reet te niksen. Af en toe. En dan lees ik J-Pod van Douglas Coupland. Soms vergeet je gewoon hoe goed hij is. Zo goed is ie. Sinds een paar weken hebben we naast de Volkskrant ook het NRC als huiskrant. They made me an offer I couldn't refuse. Eigenlijk heb ik helemaal geen tijd voor een 2e krant, maar de luxe van een extra hoeveelheid dode bomen door de brievenbus is overweldigend. Vorige week heb ik mijn producers-debuut gemaakt. Je weet: muzikanten die producer willen worden zijn net als voetballers die trainer willen worden: te oud, te traag en te stram om nog goed mee te kunnen maar ze willen nog o zo graag op het gras staan. De muziek van Erica is vooral akoestisch en heeft een hoog Joni Mitchell-gehalte. De opnames van 2 liedjes gingen voorspoedig en nu is het aan mij om er een mooi geheel va

Een van onze poezen is zaterdag aangereden. Hij was al stijf toen we hem vonden aan het eind van de dag. Hij heette Lola en was een paar dagen niet helemaal fit. In de natuur en ook in de jungle die het verkeer is, wordt dat keihard afgestraft. R. in tranen en papa probeerde zich groot te houden, wat maar ten dele lukte. Ik heb Lola begraven in de tuin achter de perenboom. Hij is net geen 2 jaar oud geworden. Er zijn ergere dingen in de wereld maar alle geprojecteerde liefde van zo'n kat betaald zich driewerf uit in verdriet. Poezenzus Charlie loopt wat verloren rond. Klein verdriet is ook verdriet. Mijn router dreigt ook de geest te geven. Soms wel internet, vaak niet. Bij Ziggo is alles OK (zeggen ze) en als ik een computer rechtstreeks op 't modem aansluit is er niks aan de hand. Afijn, nu dus online, over een half uur niet meer misschien. We maken ons klaar voor de eindsprint richting zomer: eind-, overgangs- en toelatingsexamens houden me nog wel een week of 6 bezig.Door a

Ronnie James Dio is niet meer. Nu sta ik niet bekend als 's werelds grootste Deep Purple fan, maar de man was wel iemand. Dio was echt een Zanger. Met een hoofdletter. Er zit een mooie scene in de fijne metal-documentaire A Headbangers Journey, waarin Dio de herkomst van het "metal-handgebaar" oftewel Het Teken van de Geit oftewel The Horned One. Ergens op een 8mm filmpje loop ik in 1974/75 rond met op de achtergrond de tv waarop "Love Is All" van Roger Glover te zien is. Of het nu door dat filmpje komt (waarschijnlijk wel, want ons geheugen is verre van betrouwbaar) weet ik niet meer, de muziek (dikke Beatle-rip: kom er in Tal!)en de videoclip hebben op mij een enorme indruk gemaakt. Ik moet toen een jaar of 4 zijn geweest. Heel lang heb ik gedacht dat het Glover zelf was die zong. Waarbij ik altijd dacht: Jeezus, als je zelf zo goed kan zingen, waarom doe je dat dan niet bij Deep Purple? Het bleek dus Ronnie James Dio himself te zijn, die het liedje he-le-maal

Terwijl de rotzooi, gribus en bergen vuilniszakken oprukken tot in onze buitenwijk (onze vuilniszakken staan opgestapeld in de schuur), de lente nog steeds op zich laat wachten, ik met hemelvaartsdag op een puik stukje migraine (do the migraine!) getrakteerd werd, vordert het werk aan de nieuwe liedjes langzaam maar gestaag. Beste voorbeeld van voortschrijdend inzicht: een paar avonden spenderen aan partijtjes en geluidjes erbij knutselen om er na heel veel gepiel er achter te komen dat er juist wat vanaf moest. Zo simpel is het vaak. Overigens: de staking is voorbij en U. wordt weer schoon. Hopelijk gaan morgen de vuilniszakken in de straat leeg. Van Nu.nl: UTRECHT - De vuilnismannen in Utrecht zijn zaterdagmiddag rond vijf uur weer aan het opruimen gegaan in de binnenstad. In de stad heeft zich de afgelopen weken een stapel vuilnis opgestapeld, omdat de reinigers staakten voor een betere cao. Ik zit een een 90s timewarpdinges. Bob Mould is een baas. Gouden melodieen onder een laag po

De afgelopen weken gefascineerd geraakt door The Conet Project , dankzij een artikel uit de Washington Post. AM radiostations die geheime boodschappen voor spionnen uitzenden. Ontstaan in de Koude Oorlog en vanwege de analoge eenvoud en onopspoorbaarheid gaat het tot op de dag van vandaag door. Waarschijnlijk ook bij u in de buurt. Er is een mooie 4 CD Best Of vol krakende mysterieuze boodschappen. Of gratis en officieel te downloaden. Wilco hebben hun album Yankee Hotel Foxtrot naar 1 van de Conet-tracks vernoemd. YHF duikt op aan het eind van Poor Places:

Na een maand of twee sustainpedaalloos piano gespeeld te hebben, ben ik er gisteren achter gekomen dat er een mechanisch probleem ten grondslag lag aan mijn gebrek aan sustain. Pedaal open schroeven, los blokje vastlijmen en klaar voor actie. Jammergenoeg deed Cubase niks met die informatie. Na een dik half uur onder de motorkap bleek er een midikanaal 123 [allnotesoff] te zijn en die werd niet gefilterd. Afijn, ik heb weer sustain. Nu nog piano leren spelen. Ondertussen bij Ben Folds, een van de mooiste liedjes van de afgelopen week op de iPod. De live versie want de originele clip mag niet worden ingesloten van de platenmaatschappij-eikels:

Een van de kanmerken van vakantie is dat je ineens minder tijd hebt voor dingen die je wel deed toen het nog drukker was. Aan plannen geen gebrek maar zonder raamwerk en regelmaat valt de bodem er een beetje tussenuit. Afijn, gisteren was het Bevrijdingsfestival in U. Waylon, Junkie XL, De Staat en lokale helden als Most Unpleasant Men en Knobsticker waren er. Toen we aankwamen, later dan gepland want papa ging de vlag tegen de gevel spijkeren en moest eerst naar de Gamma etc etc, kon er letterlijk niemand meer bij. Het was zo druk dat het festivalterrein afgelsoten was. Dus werd het samen met honderden anderen een biertje drinken in het park met flarden muziek. In de zon. Ook leuk. Net Lowlands maar dan zonder tenten. Hele 4 mei shizzle is aan mij voorbij gegaan want dankzij vriend Tjeerd zat ik onverwacht in de schouwburg waar Stef Bos met een stel muzikanten uit alle windstreken iets ondefinieerbaar moois aan het bekokstoven was. Omdat Tjeerd connected is, mochten we na afloop i

Hoewel tv kijken heel erg niet 2010 is, is film kijken op de pc ook niet alles. Ten minste, ik heb geen 3-zits bank voor het scherm staan en gaan slepen met laptops en kabels en sjit is ook niet alles. En een heel seizoen 24 gaan branden op DVD is ook vrij achterlijk. Daar komt bij: wij zijn het enige huishouden in de straat met een tv met een authentieke beeldbuis. Niks geen plasma of LCD, buizen man! Dus ook geen digitale ingang voor al die gadgets. Ik zeg Scart! Noem me ouderwets maar ik vind die nieuwerwetse tv's veel te scherp. Doet zeer aan mijn ogen. Stap naar voren: Western Digital Mini Media Player. Twee luciferdoosjes groot, USB-stick erin en knallen maar. Natuurlijk geen HDMI, beeldlijnen man! Al het werk gaat zich ophopen ben ik bang, want papa moet zijn USB-stick nog afkijken jongens, dus even niet storen. Zo simpel kan het dus zijn. Wat ik als tweede (als eerste was North By Northwest - Hitchcock is zoooo 20e eeuw, ouderwets en goed) opnieuw heb zitten kijken was deze

De 3FM Awards waren om allerlei redenen errug slecht. Tjek deze column . Geen woorden meer aan vuilmaken. Ikzelf heb keelpijn, krampscheuten, snothoofd en algehele malheur. Tot overmaat van ramp trek ik ook nog gekke bekken als ik invalbassist speel:

The Gasoline Brothers - In Our Town Ik ben al in training!

Porter Mason maakt onder de titel "Bassist Wanted" een bijzonder grappige comic over bands en muzikanten. Zo herkenbaar:

Mijn vader had maar 1 plaat van Bob Dylan. "Another Side Of Bob Dylan" was de plaat waarmee hij zichzelf van het voetstuk als rolmodel voor de protestbeweging probeerde te halen. Een doelbewuste poging zijn eigen mythe te debunken. Overigens lukte dat pas later echt goed met de elektrische platen in 1965, die zijn puristische fans helegaar niet pruimden. Dat was mijn inwijding in de wereld van Bob. Ik was een jaar of 14 en snapte geen fluit van waar dat raspende mannetje het over had. Maar toch is het waarschijnlijk mijn favoriete Dylanplaat, vanwege de 1e keer en vanwege de herinneringen. Motorpsycho Nightmare, All I Really Want To Do, My Back Pages, Chimes of Freedom, allemaal opgenomen op 1 avond met een fles wijn, wat vrienden en rondrennende kinderen. Zelfs de freestyle van I Shall Be Released no.10 heeft urgentie en focus. Gisteren weer eens naar geluisterd op de iPod en ik was weer eventjes 14. Akoestische platen maken in 1 avond is zooo 1964 en wellicht ook heel erg 2

Jullie kunnen de helicopters terugroepen en de M.E. weer laten inrukken. Mijn Rode Notitieboek is terecht. Zat in een gitaartas die ik 2 weken niet heb gebruikt. Die gitaren ook altijd. En nu we het toch over boeken hebben: Ook nu weer loop ik een paar passen achter de early adopters, smaakmakers en hitkenners aan. Ook ik ben "in Stieg". Een pageturner van formaat. De keuze slapen of lezen wordt steeds moeilijker.

Ik ben mijn rode tekstschrijf/idee-boekje kwijt. Ik was pas zo'n 30 pagina's onderweg, maar er stonden wel veelbelovende dingen in. Dus als iemand een rode dummie op A5-formaat met een aantal hele toffe NL-talige teksten en schetsen van van alles heeft gevonden, u weet waar ik uithang. Hier dus.

Vlak voor Turnhout is de kweker Marechal waar ik de vandaag de fruitboompjes uit de grond heb gestoken. Het was een mooie dag voor een ritje door het Brabantse land en op de terugweg - -de iPod stond op shuffle - kwam Ray Lamontagne onverwacht hard binnen. De lente is aanstaande!

De Zingende Toren is een gedicht van Ingmar Heytze. U heeft al eerder de live versie gehoord. Dit is de studioversie met toeters en bellen. In keihard mono.

Diamond Dave bij Leno, toen Leno nog goed was.

Ik heb eergisteren met een aantal beleidsmakers over amateurmuziek gepraat. Beleid maken en formuleren is iets totaal anders dan vakinhoudelijk en praktisch denken, weet ik nu. Zelden zo het gevoel gehad dat ik langs iemand heen zat te praten. Toch wel leerzaam. Wordt vervolgd denk ik. Ondertussen ben ik druk geweest met het arrangeren van De Zingende Toren. Dikke eels-vibe gaat dat worden. O ja, voor ik 't vergeet: 2010 wordt het jaar van TE veel reverb!

We willen allemaal graag de snelheid en het gebruiksgemak van digitaal, maat tegelijkertijd willen we ook de warmte en vooral romantiek van analoog. Tape-simulatie is een manier. Mijn huidige freeware-favorieten op dit moment: Ferox van Jeroen Breebaart Jeroen maakt toffe en bruikbare plugins. Ferox kan heel erg snel teveel doen, voorzichtigheid geboden. Als je denkt dat je het niet hoort, dan zit je meestal wel goed. Maar als je echt even he-le-maal los wil gaan, moet je bij Ferox wezen. Ferric van Bootsy Deze is wat subtieler, gaat wat minder snel over zijn nek. Maar ook hier geldt: briljante en vooral muzikale plugins. Waarom zou je gekraakte meuk installeren als je deze gratiz kwaliteit kunt krijgen? (OK, ik kan nogal wat redenen verzinnen, maar joe get mijn punt)

Ondanks de korte vakantie, die gevuld was met klusjes in en rond het huis, zijn die enorme doorbraken met het afronden van de liedjes die blijven rondslingeren op mijn harde schijf uitgebleven. Er moet vooral wat meer gezongen worden en akoestische dingetjes. Ik heb wel een nieuwe koptelefoon: de AKG K240 MkII en een setje plug-ins die van een door het dorp heen denderende vrachtwagen afgevallen zijn (Bedankt Tal; mooi spul!). En gelukkig ook weer inspiratie om door te modderen. De 2e plaat "Measure" van Field Music is te lang, te moeilijk, te prog, kortom commerciële zelfmoord. Maar mensenkinderen, wat een muziek! Ik hoor vroege Genesis, XTC, 10cc, zelfs een beetje Kinks meets Belle & Sebastian. Twee broers, Brits, ze heten niet Gallagher, zijn nerdy, zingen over de buitenwijken. Wat wil een mens nog meer. Weinig. En niet dat ik kan tippen aan het schijnbaar achteloos hoge niveau van liedjes en uitvoering, ik raak er wel ernstig door geïnspireerd. Binnenkort NL-talige p

Ben gisteravond de hele avond (nou, niet overdrijven, 2 uur) bezig geweest met het opnemen van een baspartij. Alles leek goed te gaan: Sound? Vet & strak. Timing? Je weet toch, als altijd. Ik speelde zelfs meestentijds de juiste noten. Bij het terugluisteren however bleek er een soort van fase-probleem te zijn. De bastoon ging een beetje zweven. Het signaal ging van de bas via een compressor (JoeMeek VC3) rechtstreeks de PC in. Het DI-signaal werd gedubbeld op een 2e spoor met de Ampeg SVX-plugin. Hert gekke is dat het fase-probleem (als ik het zo mag noemen) al op het DI-signaal te horen is. Hhhhmmm, problemen, problemen, ik weet het. Afijn, dit weekend maar weer eens opnieuw geprobeerd. Kan ik meteen verder met m'n Soul-liedje. NL-talige Muscle Shoals, dat bestaat nog niet. Het is niet allemaal droefenis. Hier een stukje van een van mijn studenten, die met zijn bandje The Circumstances bij Rob Stenders de rider to end all riders even doorneemt.

De weken schieten werkelijk waar voorbij. Voor je het weet is het vrijdag en is er weer een week voorbij. Het leven is al zo kort, moet het dan ook nog zo snel gaan? Afijn, Nicky kwam langs, we aten en bespraken de toestand in de wereld in het algemeen en die van ons in het bijzonder. Meer van dat soort avonden graag. De PR-machine voor Ondersneeuw moet nog op stoom komen, maar verwacht persberichten, recensies en spam in de nabije toekomst. Ik ben de laatste tijd weer helemaal into The Daily Show . Superieure satire, op z'n Amerikaans. Begin februari was Jon Stewart te gast bij de vijand, Bill O'Reilly van Fox News. Het ging er verrassend beschaafd aan toe.

Nog even over mijn voorkeur voor MP3: in de Sound On Sound van deze maand staat een column van Paul Farrar (geen koekenbakker derhalve) waarin hij opmerkt dat hij een bepaalde band die hij online had leren kennen vond tegenvallen nadat hij de cd had gekocht. Met andere woorden: het MP3-formaat maakte de muziek beter, genietbaarder, whatever. Zie je wel, ik ben niet zo dom als ik er uit zie. Ondertussen, van de schoonheid en de troost:

Mijn sustainpedaal van mijn keyboard heeft van het ene op het andere moment besloten niks meer door te geven. Of Cubase heeft besloten van het ene op het andere moment niks meer door te laten, dat kan ook. Mijn boeddhistische 'wuivend riet wuivend riet" mantra mag niet baten. Als pleister op de wonde een nieuw liedje dat - zoals zoveel liedjes - op de plank was blijven liggen. De Zingende Toren is een gedicht over Leidsche Rijn van Ingmar Heytze. Ik heb er een liedje van gemaakt en gezongen tijdens Ingmars bundelpresentatie in maart vorig jaar. "Leidsche is het New Jersey van Utrecht": daar mag u me op quoten. Ik ben alleen bang dat ik meer Miami Steve dan Springsteen ben.

Wat trouwens ook heel irritant is: met je rechterhand proberen om in je linkerbroekzak je sleutels te pakken omdat je links een volle arm aan boodschappen draagt. Hoe doen andere mensen dat dan, vraag ik me oprecht af. Dat wilde ik graag even kwijt. En ik heb een backup gemaakt van de 5 liedjes die in verschillende stadia op mijn computer staan. Klinkt niet heel sexy, maar beter bekuppen dan alles kwijt zijn. Ik bekup te weinig. soundtrack voor vandaag: Fuck Buttons - Tarot Sport

Afgelopen vrijdag naar de cd-presentatie van Alexander McKenzie & The Underpaid geweest. Een weerzien met een hoop vrienden. De zwarte Moleskine getrokken en afspreken gemaakt voor Blijdorp, eten, studiobezichtiging etc. Het was goed aan te haken bij een scene, hoe losjes ook. En de muziek? Heel. Erg. Mooi.

Het kan natuurlijk aan mijn totaal verpeste gehoor liggen, maar op de 1 of andere manier klinkt Ondersneeuw via de computer online beter dan thuis op een gebrand ceedeetje. Nu is mijn huiskamerafspeelinstallatie nogal lo-fi te noemen sinds de verhuizing (ja da's alweer een tijd geleden), toch heb ik het idee dat de MP3 320kHz/s conversie alsmede het stromende internet geluid voor de broodnodige compressie zorgen. Worden bits en bytes gecomprimeerd op internet? Nee, lijkt me. Ik denk dat ik een typische Spotify artiest ben. Over een paar jaar biedt ik geen downloads meer aan. Die zijn zoooo 2009. Stromend heeft de toekomst.

De Grote PR-Machine moet nog op gang komen, maar trouwe lezers van het BelkerBlog hebben de scoop: De Ondersneeuw EP is uit! Het verloren gewaande mini-album, opvolger van Snaartheorie, is dan ein-de-lijk onder de mensen gekomen. Het was een reis van bijna 2 jaar, waarin hoofd- en bijzaken over elkaar heen tuimelden in een grote kluwen van ellende en euforie. Met veel dank aan Rogier Hemmes voor het afmixen en opbouwend commentaar. Met heel veel dingen die beter en anders kunnen en/of moeten. Evenwel: fuk it. We gaan verder waar we gebleven waren. En ondertussen veel plezier met Ondersneeuw: Ziek Paard / Graaf Een Kuil by Belker

Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben met een irrationele en soms verstikkende doodsangst. Julian Barnes doet een soort van autobio, maar mijmert vooral briljant over dit leven op aarde en wat te doen met de eindigheid van het bestaan. Oh ja, het schijnt allemaal nog veel erger te worden met die doodsangst met het klimmen der jaren. Mooi vooruitzicht. En aan de andere kant van het leven: De film Where The Wild Things Are, naar het prachtige kinderboek van Maurice Sendak (in het NL: Max en de Maximonsters), is nu al een van de cinematografische hoogtepunten van 2010. Spike Jonze en Dave Eggers hebben de 300 woorden van het origineel opgerekt tot speelfilmlengte en Eggers heeft aan de ongebruikte ideeen ook nog een romanversie er aan over gehouden. Goeie soundtrack ook.

En hop: weer een nieuwe layout. Ik krijg de definitieve versie maar niet in de vingers. De variaties van Blogger zijn in de OK-sfeer, maar ook redelijk beperkt. Er zijn wel een hoop door derden gemaakte lay-outs maar dan ben je al je instellingen en links kwijt. Zodat die ene lezer uit Made (je weet wie je bent!) zich weer opnieuw moet aanmelden en dan willen we hem niet aandoen. Mensen die het weten kunnen zeggen ook tegen mij: "Je moet naar WordPress. Dat is je ware!" Luisteren ho maar die gast. Onderwijl door de speakers: Sparklehorse - In The Fishtank Soort van In a Cabin With... project met een van mijn absolute helden. Geen liedjes ditmaal maar weirde soundscape-dingen

Ben verzeild in de Glenn Gould Reader, een uitputtende bloemlezing met artikelen, programmatoelichtingen en essays van de mythische Canadese pianist. Wat een brein had die man! Elke alinea moet ik even laten indalen want de ideeenrijkdom is immens. Natuurlijk de Bachfuga's op de piano (destijds een revolutie: hard en snel gespeeld) maar ook een pleidooi voor Richard Strauss, nieuwe inzichten in Arnold Schoenberg en een dikke sneer aan het adres van Igor Stravinsky. Ik zet de Goldbergvariaties maar weer eens op.